2005

Donderdag 7 juli, een belangrijke dag, het was feest in het dorp, er werd Agia Kiriaki gevierd; al de dorpen die een kerkje hebben ter ere van deze heilige vieren feest en de mensen waren woensdag al vroeg in de weer om alles in gereedheid te brengen. Er  werd speciaal brood gebakken “Artos” uien gekuist, vlees op spiesen gestoken. Donderdag waren we dan ook al vroeg uit de veren want om 8.30u werd er afgesproken om te vertrekken naar de kleine kerk, Agia Kiriaki, een beetje verderop.  Daar aangekomen, na een zéér stoffige kilometer rijden, kwamen we op een grote dorre vlakte met een mooi klein kerkje. Naast de kerk een groot overdekt terras, getooid met de nodige tafels en stoelen.

Er werd veel volk verwacht. De BBQ werd aangestoken en stilaan stroomden de mensen toe. Het was aanschuiven in het kerkje om toch maar even te kunnen deelnemen aan de viering en een kaars te branden, wat we ook deden.

Na de dienst werd er plaatsgenomen aan de tafels, de live muziek met de klarino was ondertussen toegekomen. De BBQ gloeide en de satés werden verkocht aan een democratische prijs van € 1,5, en het vocht vloeide rijkelijk. De kinderen werden verwend met de nodige kraampjes met speelgoed, snoep, enz… Er werd eten aangerukt langs alle kanten: brood, lokumia, pites met makaronia, soep op basis van uien, tomaat en grote stukken rundvlees (een fruitige stoverij noemde zij het). Wat er niet mocht ontbreken was de tombola, voor het goede doel, € 20 per boekje. De prijzen waren het volgende: met als eerste prijs een grote icoon van Agia Kiriaki, tweede prijs een elektrisch verwarmingstoestel, derde prijs een elektrisch keukentoestel, vierde prijs een doos loukoumia en de vijfde prijs een set leesboeken. De laatste lotjes werden zelfs per opbod verkocht! Terwijl de gezellige drukte verder ging, dans, muziek, eten, werden er ter tijd en stond de donnaties afgeroepen, de mensen waren gul, de kerk werd goed gesponsord. Enfin het werd een mooie dag.

Dit jaar probeerden we toch ook een paar mooie uitstappen uit te stippelen. Het feit was wel, de directe omgeving hadden we reeds verkend de voorbije 2 jaar en om andere bezienswaardigheden te bezoeken was het toch steeds +/- 2 uur rijden, welke richting we ook uitgingen. Zo bezochten we o.a. het volgende:

In de voetsporen van Eleni :  (Eleni een boek geschreven door Nicolas Gage – een zoon op zoek naar de moordenaars van zijn moeder ). Het huis bevindt zich in Lia, een klein dorpje, op een hoogte van ongeveer 1820 M. niet zo ver van de Albanese grens; we hebben zelfs een stap gezet over de grens, zonder dat we het wisten. Daarna zagen wij dat er een klein wachthuisje was van het vroegere regime.  Het was wel zoeken achter het huis en hebben de hulp moeten inroepen van een vriendelijke bewoner die ons al te graag toonde waar het huis zich bevond. Het werd inderdaad zeer mooi gerestaureerd door de kleindochter van Eleni (lees in het boek “Ten noorden van Itaka”.van Eleni Gage. Maar was op het ogenblik gesloten voor het publiek.

Een uitstap naar een zeer oude brug in Plaka (Tsoumerka). Zeer mooie omgeving met kleine wegen omhoog en omlaag. Het bezichten waard.

De stad Arta met haar bekende oude brug waar een verhaaltje aan vast hangt:

Arta is in de 7de eeuw gesticht en tijdens de Turkse bezetting van 1449 tot 1881 werd Arta een belangrijk handelscentrum. De stad is gebouwd op de heuvels aan de oevers van de rivier Arachtos. Arta is bekend om zijn historische brug. Volgens de legende werd ze overdag gebouwd en stortte ze ’s nachts weer in. Men dacht dat er een vloek heerste over de brug en dat er iemand moest geofferd worden om de vloek ongedaan te maken. Zo blijkt er dat de geliefde van de technicus geofferd werd om alles tot een goed einde te brengen. De brug staat er nog steeds, stevig op zijn fundamenten.

Naar de Zagoria streek waar er juist voor Mikro Papingo zich een mooi oud bruggetje was, een wandelingetje waard. Mikro Pagingo is een zeer gezellig dorpje met een schaarse bevolking. Maar stilaan komen er hier meer en meer toeristen over de vloer. Het dorpje bestaat uit vele traditionele huisje die rijkelijk versierd zijn met geluksbrengers. Straatnamen vind je er niet, wel hebben ze allemaal een huisnummer. Vanuit dit dorpje vertrekken dan ook verschillende wandeling naar de Vikoskloof. Midden in het dorp vind je zelfs een toeristische dienst, gesponsord door WWF, waar je evolutie kan volgen met de nodige uitleg over de fauna en flora. Even buiten het dorp vind je er ook nog prachtige waterbekken waar een frisse duik toegestaan is (het zat wel vol kikkervisjes, maar het was zeer helder water). Daarna even naar Megalo Papingo waar we op een gezellig terras de dorst hebben gelaafd.

Een bezoek aan Metsovo. Wij kenden alleen Metsovo als één grote parking, op doortocht naar Chalkidiki. Dus een bezoek aan het dorpje mocht niet ontbreken. Metsovo is gelegen ten westen van de Katarapas. Men zegt dat het de hoofdstad is der Vlachen, ligt op een hoogte van 1.150m en is gelegen  dicht bij de grens van Albanië. Heeft een zeer gezellige sfeer. De huizen zijn bebouwd in Epirotische stijl met houten balkons. Men snuift er de sfeer op ten midden van geweven stoffen, tapijten en zadeltassen die vanwege het typische patroon zeer in trek zijn. Je ziet er af en toe nog mensen van de oude generatie in oude klederdracht. Je kan er proeven van de plaatselijke gerookte kazen. Wij hadden het geluk een plezierige stoet mee te maken van een huwelijk. De bruid werd opgehaald en trok door de hoofdstraat naar de kerk onder het toedoen van de typische muziek en gezang. Een kleurrijke bedoening, oudere vrouwen in klederdracht en de jeugd in de kleurrijkste outfits vol glitter. De vrienden van het koppel had dan ook het lumineuze idee een restaurantje te plunderen van hun kleine witte papieren servetten. Zijn voorraad die blijkbaar juist was afgeleverd moest er helemaal aan geloven. De kartons werden meegenomen, opgemaakt en met gulle hand uitgestrooid in de straat toe aan de kerk. Dit was een mooie meegenomen belevenis.

De bron in Gliki: halverwege Parametia en Parga.

Hier kan men een prachtige wandeling maken door het water. Let er wel op als je dit doet dat je voorzien bent van goede stevige waterschoenen en zwemkleding. De stroming is stevig en het water is niet overal ondiep zodat je hier en daar wel eens nat kan worden. De kloof is prachtig. Het water is super helder. Een kleine tip: men kan zich misschien voorzien van een klein opblaasbaar bootje waarin men een rugzak kan leggen zodat deze zeker droog blijft en je moet er dan niet mee sleuren. Een prachtige bestemming met aan de voet van de rivier het nodige om de honger te stillen en de dorst te laven.

Een avondje stappen met Vangelis en Sofia, Griekse vrienden. We belandden in Steffanos, een zéér klein dorpje waar een kafé-ouzeria niet mocht ontbreken. Sofia vroeg of ze open waren, natuurlijk, elate. Het was een grote binnenplaatst waarvan we veronderstelden dat het plein dienst deed bij de plaatselijke feesten. Het kafé liet in feite te wensen over, het was vuil en oud, ongezellig en donker. Op het terras werden we gezelschap gehouden door 2 oude mannen + de patron. We stoorden ze net in hun kaartspel. We bestelden toch ieder een ouzo met een kleine mezzedes, als ge het zo kon noemen. Terwijl we hiervan dan toch genoten zagen we dat de patron zijn kaartspel liet liggen en begon een grote BBQ aan te maken. Kwam ons grappig over en Vangelis was zeer geïnteresseerd in de manier waarop hij die aanmaakten, het was bijna een kunstwerk dat hij aanmaakte. We maakten onder ons grapjes, hij ging dat voor ons toch niet ging doen. Zou hij er op rekenen dat wij daar bleven eten?  Pech, we vroegen de rekening en moesten € 10 betalen. Wel wel zei Sofia, vrij duur voor wat we gekregen hebben. Toeristes eimaste. Soit het was toch gezellig en hebben goed gelachen.

Buiten deze activiteiten vonden wij zeker nog de tijd om een bezoek te brengen aan Ritaki en de Vic, die in Parga verbleven en waar we een mooie gezellige avond mochten doorbrengen in een restaurantje met een prachtig zicht op de zee.

Na 14 dagen trokken we verder naar de Peloponese, naar het dorp Kalavryta, zeer toeristisch in de winter, daar het een gekend skigebied is en zeer rustig in de zomer (laagseizoen).

We vonden daar, via het internet, een studio, bij Eftixia; een 4 tal studio’s, zeer netjes, met groot balkon, aan een democratische prijs van € 30 met continental ontbijt ingegrepen. Een uitgebreider ontbijt was € 3 pp extra met bediening op het terras van je kamer. De restaurantjes zijn op wandelafstand en zeer gezellig.

Kalavryta is een dorp met geschiedenis. Het werd in de jaren 1943 door de Duitsers zo goed als volledig uitgemoord, huizen werden in brand gestoken. Als herinnering aan dit gebeuren is de linker klok van de kerktoren blijven stilstaat om 14.30u terwijl de rechter klok het juiste uur aangeeft. Verscheidene monumenten laten het dorp herinneren aan dit verschrikkelijk gebeuren.

Het heeft ook een klein stationnetje waar men het dieseltreintje kan nemen tot in Diokopto, wat we ook deden. Het rijdt doorheen de diepe kloven, door tunneltjes, over bruggetjes; een spectaculair ritje van ongeveer 1.20u met adembenemende zichten. De “Track Rail” kan ook te voet gedaan worden, een serieuze wandeling, maar dan bij voorkeur in het voor- of het naseizoen (anders is het te warm om te doen). Halverwege de rit houdt de trein halt in het stationnetje Megalo Spelion (Zachlourou). Even buiten Zachlourou bevindt zich het oude klooster Mega Spelion. Gebouwd tegen de rotsen en nog steeds bewoond. In dit klooster bevindt zich de zwarte madonna, een gekend oord waar de Grieken water komen halen uit de bron.

En bezoekje aan Platanikos is eveneens de moeite waard. Een plataan van 28m omtrek herbergt een heus kapelletje in zijn stam. De stam is zodanig open gebarsten zodat er ruimte genoeg is om de holte in gebruik te nemen als kapel. Buiten de kapel kan men een briefje nemen en er een wens op neer schrijven en het zo tussen de spleten van de boom schuiven in de kapel. Gezellige restaurantjes omgeven de boom om zo in de schaduw een ouzo te drinken met een kleine meze.

Natuurlijk mocht een bezoek aan Olympia niet ontbreken waar de eerste Olympische Spelen plaatsvonden. Dit domein omvat 2 musea die het bezoek waard waren en lekker koel want warm was het, 36°, gelukkig lagen de ruïnes van de tempels op een domein met hier en daar een boom. Tijdens dit bezoek kregen we een berichtje van Gerda en Mil dat we zeker langs Dimitsana moesten passeren, een oud maar mooi dorpje, een raad die we dan ook opvolgden. Het was er goed vertoeven in een gezellige sfeer. Even buiten het dorp bevindt zich een watermuseum, maar zoals wij telkens geluk hadden was het natuurlijk gesloten (op dinsdag). Dan maar teruggekeerd naar het dorp  waar we onze namiddag eindigden met 2 ouzo’s – € 2 – vergezeld van een pikkelia voor 2 voor € 7.

Een bezoek aan de “Cave Lakes” op een kleine afstand van Kalavryta is niet te versmaden. En volk dat er was!! We waren de enigste voor dit bezoek. Een privé gids voor ons alleen die, met haar kennis van het Engels en onze kennis van het Grieks, ons een interessant bezoek bezorgde. Foto’s  nemen was niet toegestaan maar bij het terugkeren keek ze het toch even door de vingers en mochten we toch enkele mooie foto’s nemen. Efgaristo poli kiria. Het was wel vrij duur, €   .

Om dit verhaal af te sluiten toch nog een kleine anekdote:

De laatste dag woensdag hadden we besloten om er een rustige dag van te maken en zodoende een dagje strand. Lekker relaxen, aan niets denken. Rond 16.00 uur waren we terug in het dorp en namen de gelegenheid nog eens rond te wandelen en rond 17.00 uur iets te gaan snoepen, waarom niet? We vonden een gezellig terras en bestelden ons “waffers” verse zelfgebakken wafels met ijsroom en chocolade saus. Enfin om 18.00 uur keerden we terug naar onze kamer en begonnen aan het ordenen van de autokoffer. Terwijl ging Raymond naar de tickets zien en zegde “zijn wij vandaag woensdag 20 juli?” “Ja” zeg ik. “Awel wij vertrekken vanavond!” “Zwanst nie he” zei ik. Hij zwansde niet. Het was werkelijkheid! Wij vertrokken woensdagavond om 23.59u vanuit Patra en niet donderdagavond! Paniek want de eigenaars waren niet thuis, we konden niet betalen en zij hadden mijn paspoort. Dan maar al beginnen pakken en proberen de mensen te bereiken met de GSM. Geen antwoord. Bij overmaat van ramp vloog de buitendeur van de gang beneden nog eens dicht en waren we alle twee buitengesloten. Daar stonden we aan de auto, geen GSM, niets. Ja, we moesten toch ten laatste om 21.00u vertrekken, 2 uur rijden door de bergen, in het donker. De paniek werd groter. Geluk bij een ongeluk kwam er nog een logé aangereden en via zijn terras kon Raymond terug aan onze kamer. Het werd 20.00 uur en er werd teruggebeld. In mijn beste Grieks alles uitgelegd en gevraagd waar ze waren. Aan het strand, één uur rijden van Kalavryta. Geen probleem, om 21.00u waren zij zeker terug. Het werd 21.00u, 21.05u, 21.10, nog niets te zien. “Om 21.15u rijden we door.” Zei Raymond. “we leggen dan wel geld op de tafel en uw paspoort moet ze maar nazenden.”. Om 21.15u kwamen ze aangereden. Alles vlug betaald, mijn paspoort terug, nog veel filakia en wij weg. Eind goed al goed. Het rijden naar Patra ging vrij vlot en om 23.00u zaten we reeds in het restaurant van de ferry. De vakantie een dag vroeger gedaan. Een dag vroeger wassen en plassen.

Enfin, we kijken weer al uit naar de volgende vakantie. Waarheen? Wie weet.